https://www.facebook.com/etefragi/posts/765594813541933?notif_t=like
http://www.artislife.n.nu/educational
Το παραπάνω δεν είναι απόσπασμα σύγχρονης συνέντευξης από κάποιον καταυλισμό δίπλα στα κλειστά σύνορα αλλά θεατρικό κείμενο που γράφτηκε αιώνες πίσω. Το θέατρο, η τέχνη του συνυπάρχειν σε χώρο και σε χρόνο είναι ένα καυτό αίτημα του καιρού μας. Η έλλειψή του απ’ την παιδεία μας αφήνει μια πληγή και μια πικρή εμπειρία απουσίας. Δεν μιλάμε για μεγάλες ερμηνείες και αισθητικά θαύματα , δεν είναι αυτό το θέμα. Στην παρούσα συγκυρία καλούμαστε όσο ποτέ άλλοτε να μιλήσουμε μέσα από τη γλώσσα της τέχνης γιατί όλες οι άλλες βρίσκονται σε αδυναμία ή και σε πλήρη αφασία. Οφείλουμε να δώσουμε στη νέα γενιά εργαλεία μια άλλης ποιότητας ζωής που από παντού φαίνεται να στερεύουν: πίστη, αγάπη, ελπίδα. Σήμερα, ξανά , μόνο η καλλιτεχνική παιδεία τα φέρει αυτά και έχει τον τρόπο να τα προσφέρει πλουσιοπάροχα . Οι μικρές και μεγάλες διεκδικήσεις των ενηλίκων δεν ενισχύουν, ούτε αφορούν την ανήλικη ψυχή . Σ’ αυτές τις ηλικιακές ομάδες - χωρίς να εξορίζουμε την πραγματικότητα και την πρακτική, καθημερινή ζωή στο χώρο της εκπαίδευσης- πρέπει να τονώσουμε την εμπιστοσύνη και το όραμα της προοπτικής. Άλλωστε τα πράγματα ήρθαν έτσι που το παράδειγμα είναι μπροστά στα μάτια μας : κανένας απελπισμένος πρόσφυγας δεν θα υπέμενε τα πάνδεινα αν δεν πίστευε στο μέλλον, αν δεν έβλεπε μέσα στον εφιάλτη της πραγματικότητας του το όραμα της καλύτερης ζωής στο μέλλον, αλλού, σε έναν άλλο χρόνο και τόπο. Το θέατρο μπορεί να δώσει αυτό που λείπει σήμερα από τους φορτισμένους, τους καταθλιπτικούς ή αυτόχειρες ή θύματα εκφοβισμού εφήβους. Αυτός που θα το υλοποιήσει μέσα ή έξω από τους χώρους του σχολείου χρειάζεται τη γνώση, την εμπειρία και κυρίως τον προσωπικό δημιουργικό τρόπο. Εθελοτυφλούμε αν πιστεύουμε ότι ο εκπαιδευτικός χωρίς εφόδια και το κάθε «πολιτιστικό πρόγραμμα» ερήμην των εκπαιδευτικών μπορεί να λειτουργήσει θετικά. Η παιδεία του μέλλοντος θέλει τους καλλιτέχνες στην πιο σημαντική θέση. «Το μέλλοντα γενάμενο παρόν»(2) μέσα απ’ την τέχνη μόνο είναι εφικτό εκ των προτέρων, μόνο αυτή επιτρέπει να βιώνουμε και ταυτόχρονα να βελτιώνουμε αυτό που ζούμε. Ας μη στερήσουμε τον πλούτο που παρέχει το θέατρο, η ζωντανή τέχνη που μαθαίνεται, που καλλιεργείται, που γεννάει διαρκώς και ριζώνει στις ζωές μας όταν όλα τα άλλα μοιάζουν αδύνατα και απελπιστικά λίγα.
Μαρία Φραγκή
1.Eυριπίδη, Τρωάδες
2.Διονυσίου Σολωμού, Η Γυναίκα της Ζάκυθος
http://www.artislife.n.nu/educational
ΘΕΑΤΡΟ ΚΑΙ ΠΑΙΔΕΙΑ ΣΗΜΕΡΑ
Και τελευταίο…η κορωνίδα των καημών , γερόντισσα πικρόμοιρη εμένα να με σέρνουν σκλάβα στην Ελλάδα….για κρατώ κλειδιά στην πόρτα του αφέντη - εγώ η βασιλομάνα- να ζυμώνω και στο χώμα να κοιμάμαι, σα σκελετός, σκυφτή, ντυμένη με κουρέλια- ένα κουρέλι ορφανό, τις συμφορές πάνω μου να τραβάω.(1)Το παραπάνω δεν είναι απόσπασμα σύγχρονης συνέντευξης από κάποιον καταυλισμό δίπλα στα κλειστά σύνορα αλλά θεατρικό κείμενο που γράφτηκε αιώνες πίσω. Το θέατρο, η τέχνη του συνυπάρχειν σε χώρο και σε χρόνο είναι ένα καυτό αίτημα του καιρού μας. Η έλλειψή του απ’ την παιδεία μας αφήνει μια πληγή και μια πικρή εμπειρία απουσίας. Δεν μιλάμε για μεγάλες ερμηνείες και αισθητικά θαύματα , δεν είναι αυτό το θέμα. Στην παρούσα συγκυρία καλούμαστε όσο ποτέ άλλοτε να μιλήσουμε μέσα από τη γλώσσα της τέχνης γιατί όλες οι άλλες βρίσκονται σε αδυναμία ή και σε πλήρη αφασία. Οφείλουμε να δώσουμε στη νέα γενιά εργαλεία μια άλλης ποιότητας ζωής που από παντού φαίνεται να στερεύουν: πίστη, αγάπη, ελπίδα. Σήμερα, ξανά , μόνο η καλλιτεχνική παιδεία τα φέρει αυτά και έχει τον τρόπο να τα προσφέρει πλουσιοπάροχα . Οι μικρές και μεγάλες διεκδικήσεις των ενηλίκων δεν ενισχύουν, ούτε αφορούν την ανήλικη ψυχή . Σ’ αυτές τις ηλικιακές ομάδες - χωρίς να εξορίζουμε την πραγματικότητα και την πρακτική, καθημερινή ζωή στο χώρο της εκπαίδευσης- πρέπει να τονώσουμε την εμπιστοσύνη και το όραμα της προοπτικής. Άλλωστε τα πράγματα ήρθαν έτσι που το παράδειγμα είναι μπροστά στα μάτια μας : κανένας απελπισμένος πρόσφυγας δεν θα υπέμενε τα πάνδεινα αν δεν πίστευε στο μέλλον, αν δεν έβλεπε μέσα στον εφιάλτη της πραγματικότητας του το όραμα της καλύτερης ζωής στο μέλλον, αλλού, σε έναν άλλο χρόνο και τόπο. Το θέατρο μπορεί να δώσει αυτό που λείπει σήμερα από τους φορτισμένους, τους καταθλιπτικούς ή αυτόχειρες ή θύματα εκφοβισμού εφήβους. Αυτός που θα το υλοποιήσει μέσα ή έξω από τους χώρους του σχολείου χρειάζεται τη γνώση, την εμπειρία και κυρίως τον προσωπικό δημιουργικό τρόπο. Εθελοτυφλούμε αν πιστεύουμε ότι ο εκπαιδευτικός χωρίς εφόδια και το κάθε «πολιτιστικό πρόγραμμα» ερήμην των εκπαιδευτικών μπορεί να λειτουργήσει θετικά. Η παιδεία του μέλλοντος θέλει τους καλλιτέχνες στην πιο σημαντική θέση. «Το μέλλοντα γενάμενο παρόν»(2) μέσα απ’ την τέχνη μόνο είναι εφικτό εκ των προτέρων, μόνο αυτή επιτρέπει να βιώνουμε και ταυτόχρονα να βελτιώνουμε αυτό που ζούμε. Ας μη στερήσουμε τον πλούτο που παρέχει το θέατρο, η ζωντανή τέχνη που μαθαίνεται, που καλλιεργείται, που γεννάει διαρκώς και ριζώνει στις ζωές μας όταν όλα τα άλλα μοιάζουν αδύνατα και απελπιστικά λίγα.
Μαρία Φραγκή
1.Eυριπίδη, Τρωάδες
2.Διονυσίου Σολωμού, Η Γυναίκα της Ζάκυθος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου